Kayıp Olmak

                                                                                                   d'autre libre

bu sokaklarda yitirdim dolunayın en beyaz rengini

anılarımdan kaçarken esiri oldum karanlıkların

sokaklar uzun daha söndürülecek ışıklar var

belki de yolun sonunda sevilmemiş aşıklar var

geldiğim yer değil hele gideceğim hiç değil

kendimden ne kadar kaybolduğum mühim olan

bıraktım cesedimi kurumuş çınarın kenarına

yükseliyorum boşluğumla lambaların loşluğunda

gidiyorum transatlantikler eşliğinde oradan oraya

okyanusun ucunda başka yalnızlıklar bulmaya

Var Mısın?

Sessizce gömülmeyi bekliyor kafatasın,

Beş dakika daha dursa sanki patlayacak.

Hiç korkma, bilirsin toprak benden daha sıcak,

Herkes seni konuşuyor, yoksa sen var mısın?

Ölüm tek bizim olsun! Bırak onlar yaşasın.

Kuşların yeis şarkılarını duymazlar mı?

Bu sonbahar da geçti, döktüm yapraklarımı;

Son beş dakika, benimle ölüme var mısın?

Kalabalıklar

Nedir ki karartan bu kimsesiz bulutları?

Yatakları soğuk yapanla aynı şey midir?

Gündüz dahi gelmeyen şu güneş ışıkları,

Belli ki ömürlerimiz son vadesindedir.

Düzen içinde kaos, kaos içinde düzen;

Kalabalıklar ile artıyor yalnızlığım.

Bakmaya yüzüm yok, insanlığımdır bu giden,

Klakson seslerinden, elemdir yaşadığım.

Yatarken bir lâhza soğuk beşiklerinizde,

Fışkırır ruhunuzdan siyahın sâdâları.

Güzleri kışa döndüren o gözlerinizde,

Görürüm, anlatamam, korkunç ızdırapları. 

Şimdilik

Üşüyorum

Belki sensizlikten

Belki sessizlikten

İhtiyacım olan,

Odamda benden başka bir nefes daha.

Çağırıyor uzaklar, karanlıklar

Gitmiyorum.

Biliyorum ki gelecek bir gün

Tutuşturacak gönlümdeki kor ateşi

Ama şimdilik

Sadece

Üşüyorum

Kadınımın Ölümü

Sarhoşluklarla bezeli bir akşam,

Sınırı geçmişizdir belki çoktan.

Ve rakı kadar beyaz bir kadın,

Neden durur omzuma böyle yakın?

Gece kadar siyah gözlerdi bakan,

Parlayan ve sonra yorgun kapanan.

Hafî bakışlarla sevdiğim kadın,

Neden durur kalbime böyle yakın?

Varsın yansın dünya, ebed ve beşer,

Kalmasın geride ne aşk ne keder.

Kalbimi tam kalbinden vur ey kadın!

Neden, neden durursun ölüme böyle yakın?

Siyah Orkideler

Örselenmiş aşkların mezarındayım bugün

Tükenmiş takatî sevdalıların

Sabırla bekliyorlar diriliş gününü

Ve gökmavi feveran etmiş sanki bu duruma

Boşaltıyor üstümüze askerlerini mütemadiyen

Peki ya sen sevgilim?

Sen de bekliyor musun yanımda?

Yoksa makyajın akmasın diye gelmeyecek misin

Yanıma?

Ya kehribar balı gözlerin?

Onlar da kalabilecekler mi kuru çeşme misali?

İyisi mi hiç olmasın bu ziyaret

Beni mümtaz dostlarımla helâk et

Elimde siyah orkideler.