Uzağımdasın

Bir mehtap ışıldar yüreğimden içeri,

Kopar bulutlar gözlerimin bakışından.

Yıldızlar anlatır hüznümdeki serleri,

Dertlerim huzme huzme dökülür semâdan.

Yanımdasın, bilmem belki uzağımdasın;

Kollarında olmak varken boş sokaklarda.

Duyarım, özlüyorsun ama korkmaktasın;

Unutmuş diyorlar, fakat sadece lafta.

Serpiliyor bir fidan geçtikçe vakitler,

Suyu gözyaşı, toprağı kederden olsun.

Hiç gelmemiş ol geçsin bütün ayrılıklar,

Biliyorum, bana son defa bakıyorsun.

Bir Pazartesi

Boş pencere ardında biri yatar,

Ceketiyle beraber asar aşkı.

Zihninden çıkmayan o büyük yankı,

Kaçar geceden, bir bekleyeni var.

Söylenmemiş bir kaç şarkıdır sesi,

Ve bakar iki mavi, umutsuzca.

Hangimiz vazgeçmedik kusursuzca?

Belki çıkar gelir bir pazartesi.

Duvar

Duvarlar, ne istersiniz benden?

Hiç yorulmaz mısınız her gece gözlerinizi çatmaktan?

Hayır, sitem etmiyorum yabancı değilim sizlere

Ufaktım, resimler çizdim üzerinize,

Büyüdüm, boyadım kendi ellerimle

Yoksul görünmeyesiniz diye.

Kâh ayazda kaldım aldınız beni aranıza;

Kâh üstüme geldiniz sinsice ve kapkara.

Bazense varlığınızı hiç belli etmezdiniz.

Kederimi de gördünüz mesudiyetimi de.

Bir sevdalım vardı, işbirliği yapıp ayırdınız,

Aramıza duvarlar, yollar, dağlar kondu.

Balyozu elime alsam kırsam sizleri,

Ardınızdan daha niceleri çıkar, bilirim.

Çok şey istemedim sizden hele arkadaşınız olmasa

Şu tam üzerimdeki;

Rüzgarlar mühim değil, yıldızları görsem yeter.

İster beton olun, ister kerpiç yada odun

Nerede görsem tanırım sizi.

Odamdaki tek yoldaşım da sizlersiniz.

Bazen nefeslerinizi duyarım da belli etmem.

Dört duvar değil sanki beş, on, yirmi tanesiniz etrafımda
Bu kadar hasret yeter.
Ufak bir kum tanesi olmalıyım tam şu dakika
Hadi duvarlar!
Beni de aranıza alın
Bekçisi olalım hayatların.

Kayıp Olmak

                                                                                                   d'autre libre

bu sokaklarda yitirdim dolunayın en beyaz rengini

anılarımdan kaçarken esiri oldum karanlıkların

sokaklar uzun daha söndürülecek ışıklar var

belki de yolun sonunda sevilmemiş aşıklar var

geldiğim yer değil hele gideceğim hiç değil

kendimden ne kadar kaybolduğum mühim olan

bıraktım cesedimi kurumuş çınarın kenarına

yükseliyorum boşluğumla lambaların loşluğunda

gidiyorum transatlantikler eşliğinde oradan oraya

okyanusun ucunda başka yalnızlıklar bulmaya

Var Mısın?

Sessizce gömülmeyi bekliyor kafatasın,

Beş dakika daha dursa sanki patlayacak.

Hiç korkma, bilirsin toprak benden daha sıcak,

Herkes seni konuşuyor, yoksa sen var mısın?

Ölüm tek bizim olsun! Bırak onlar yaşasın.

Kuşların yeis şarkılarını duymazlar mı?

Bu sonbahar da geçti, döktüm yapraklarımı;

Son beş dakika, benimle ölüme var mısın?

Kalabalıklar

Nedir ki karartan bu kimsesiz bulutları?

Yatakları soğuk yapanla aynı şey midir?

Gündüz dahi gelmeyen şu güneş ışıkları,

Belli ki ömürlerimiz son vadesindedir.

Düzen içinde kaos, kaos içinde düzen;

Kalabalıklar ile artıyor yalnızlığım.

Bakmaya yüzüm yok, insanlığımdır bu giden,

Klakson seslerinden, elemdir yaşadığım.

Yatarken bir lâhza soğuk beşiklerinizde,

Fışkırır ruhunuzdan siyahın sâdâları.

Güzleri kışa döndüren o gözlerinizde,

Görürüm, anlatamam, korkunç ızdırapları. 

Şimdilik

Üşüyorum

Belki sensizlikten

Belki sessizlikten

İhtiyacım olan,

Odamda benden başka bir nefes daha.

Çağırıyor uzaklar, karanlıklar

Gitmiyorum.

Biliyorum ki gelecek bir gün

Tutuşturacak gönlümdeki kor ateşi

Ama şimdilik

Sadece

Üşüyorum